2603 Willemstad - Rotterdam

Rustig opstaan, ontbijten en pleiten. Er staat een flinke wind en we liggen aan lager wal. Ik moet Gerrit helpen wegvaren omdat de andere de benodigde techniek niet beheersen. Ballen goed, lijnen goed, mannetje op de kant die de lijn als hij vastloopt even van de kikker kan lichten. Boot komt los en we varen achteruit weg, gas naar voren, witte rook, foute boel! Alle hens aan dek, iedereen een stootwil in zijn handen en als we ergens tegenaan waaien duwen!
We landen gelukkig zonder schade weer op ons oude plekje. De meneer van de boot achter ons vraagt of hij even mee mag kijken, natuurlijk. We hebben geen koelwater, er moet een slang van de motor zijn gesprongen. Boot loopt vol water, we hebben de tegenwoordigheid van geest om de afsluiter dicht te zetten. Er komt geen water meer bij pff, de bilgepomp doet zijn werk en pompt het water uit de boot. We zinken in ieder geval niet meer. De meneer vraagt om gereedschap en zet de slang weer vast. Hij bouwt voor zijn beroep motoren in boten in. Hebben we er vertrouwen in dat het nu goed is? Het moet maar. Roos en ik scheppen het water dat bij de motor staat weg omdat het water als we schuin gaan door de hele boot kan lopen.
Als we voor de tweede keer wegvaren gaat alles goed. Ik mijn bed weer in en de mannen zeilen weer alleen op de fok richting Dordrecht, de spoorbrug. We moeten ongeveer een uur en een kwartier bij de brug wachten. Omdat we uit ervaring weten dat de wachtsteiger heel onrustig is besluiten we een beetje te blijven dobberen. Door de raampjes zie ik dat er twee kleine sportvisbootjes rondjes aan het varen zijn. Over de marifoon hoor ik een binnenvaarder iets vragen over of er bij “dat zeilschip” een reddings-oefening aan de hand is. Ik begrijp dat wij dat zeilschip zijn en besluit me even te melden bij de verkeerscentrale. Als ik mij meld en vertel dat we voor de brug wachten, meld hij mij enkele minuten later dat hij een extra opening geregeld heeft, is dat boffen. Vanuit het noorden horen nog twee zeilschepen de communicatie en vragen of zij ook door de brug mogen. Mooi geregeld! Dat is weer eens iets anders dan commentaar krijgen met als scheldnaam “die stokken”.
Dordrecht vanaf het water is altijd weer leuk. Jammer dat Vicente zo weinig belangstelling heeft voor de gebouwde omgeving. Zijn voorkeur om de dag te besteden is, in de hut op zijn mobiel lezen.
In Rotterdam aangekomen moeten de Koninginnebrug en de Binnenhavenbrug geopend worden. Als ik een opening aanvraag vertelt de brugwachter dat de Binnenhavenbrug een half uur duurt omdat er een mannetje naar de brug moet lopen omdat de afstandsbediening kapot is. Vier minuten later roept hij ons weer op en vertelt dat er al een mannetje bij de brug is en dat er gelijk een opening volgt.
In de Entrepothaven, onze oude thuishaven, krijgen we een ligplaats die bijna dezelfde is als onze oude ligplaats, toevallig. Het is al weer 12 jaar geleden dat we 2 jaar aan boord van de boot hebben gewoond. Inmiddels ligt de Entrepothaven helemaal vol. Ik zie dat de haven 1,6 keer zo duur is als de haven in Colijnsplaat.
Na een heerlijk buffet bij het Marokkaans restaurant Safier, ze bestaan als enige restaurant al sinds de opening van het Entrepotgebouw, duik ik mijn bed weer in. Helaas voor de Dijkstra’s hebben Gerrit en ik geen energie voor spelletjes. Ik heb nog steeds koorts en ben een beetje een vaatdoek.